انتقال‌دهنده‌های عصبی تحریکی اثرات تحریک‌کننده‌ای روی نورون دارند. این بدان معناست که آنها احتمال شلیک یک پتانسیل عمل توسط نورون را افزایش می دهند. انتقال دهنده های عصبی مهاری اثرات مهاری بر روی نورون دارند. این بدان معنی است که آنها احتمال اینکه نورون یک عمل را انجام دهد کاهش می دهد.
چه انتقال دهنده عصبی اثر تحریکی دارد؟
گلوتامات فرستنده تحریکی اولیه در سیستم عصبی مرکزی است. برعکس، یک فرستنده بازدارنده اصلی مشتق آن اسید γ-آمینو بوتیریک (GABA) است، در حالی که یکی دیگر از انتقال‌دهنده‌های عصبی مهارکننده، اسید آمینه‌ای به نام گلیسین است که عمدتاً در نخاع یافت می‌شود.
نمونه ای از انتقال دهنده عصبی تحریکی چیست؟
انتقال‌دهنده‌های عصبی تحریک‌کننده: این نوع از انتقال‌دهنده‌های عصبی اثرات تحریکی روی نورون دارند، به این معنی که احتمال شلیک پتانسیل عمل توسط نورون را افزایش می‌دهند. برخی از انتقال دهنده های عصبی تحریکی اصلی عبارتند از اپی نفرین و نوراپی نفرین.
چگونه می توان تشخیص داد که یک انتقال دهنده عصبی تحریکی یا مهاری است؟
اگر یک انتقال دهنده عصبی سلول هدف را به یک عمل تحریک می کند، آنگاه یک انتقال دهنده عصبی تحریکی است که در یک سیناپس تحریکی عمل می کند. از سوی دیگر، اگر سلول هدف را مهار کند، یک انتقال دهنده عصبی بازدارنده است که در سیناپس مهاری عمل می کند.
پیام هیجان انگیز چیست؟
اگر یک انتقال دهنده عصبی در محل دریافت کننده قرار می گیردنورون، پیام شیمیایی آن اساساً یکی از دو نوع است: تحریکی یا مهاری. پیام‌های هیجان‌انگیز باعث می‌شود احتمال اینکه نورون گیرنده خوب شود و پتانسیل عمل از آکسون آن عبور کند، بیشتر می‌شود.
