کشتی های وایکینگ ها چگونه حرکت می کردند؟ کشتی ها با پارو یا باد نیرو می گرفتند و یک بادبان بزرگ مربعیداشتند که احتمالاً از پشم ساخته شده بود. نوارهای چرمی روی پشم را متقاطع می‌کردند تا وقتی خیس بود شکل خود را حفظ کنند.
آیا وایکینگ ها بادبان ها را اختراع کردند؟
شواهد تاریخی کافی وجود دارد که با اطمینان ادعا کنیم که این در واقع شکل و روشی است که وایکینگ ها استفاده می کردند. بادبان از اروپای جنوبی بلافاصله قبل از عصر وایکینگ معرفی شد. کشتی‌هایی با بادبان‌های مربع یا مستطیلی بزرگ وجود دارند که از قرن ششم و هفتم بر روی سنگ‌های حکاکی شده‌اند.
چرا کشتی‌های وایکینگ بادبان‌های مربعی داشتند؟
این بادبان به ظاهر ساده نقش تعیین کننده ای در تاریخ عصر وایکینگ ها ایفا کرد زیرا نیروی محرکه تماس و گسترش بود. پنج کشتی Skuldelev بدون پارو، بادبان یا طناب پیدا شدند. با این حال، سوراخ‌های پارو، کیلسون‌ها و موقعیت دکل نشان می‌دهد که کشتی‌ها با پارو یا بادبان به پیش می‌رفتند.
چگونه کشتی های وایکینگ غرق نشدند؟
برای انجام این کار نیاز به نیروی دریایی نیروی دریایی و توانایی قایقرانی در اقیانوس آزادبدون غرق شدن است. کشتی بلند وایکینگ به خوبی با این وضعیت مطابقت داشت. کشتی‌های دراز دارای کمان‌های تیز بودند که می‌توانستند به راحتی از دریا عبور کنند و در نتیجه مقاومت را در هنگام اعمال نیروی محرکه به بدنه از طریق بادبان یا پارو کاهش می‌دادند.
آیا وایکینگ ها پارو می زدند یا قایقرانی می کردند؟
کشتی های وایکینگ سبک و انعطاف پذیر بودند
نمونه های اولیه کشتی های پارویی تخصصی بودند.فقط با پاروهای به جای بادبان رانده می شود. این بدان معناست که انگیزه زیادی برای ساختن آنها تا حد امکان سبک وجود دارد تا راحت‌تر به پارو زدن بپردازند.
